Objaw kliniczny, in. symptom to zaobserwowana właściwość stanu pacjenta poddająca się ocenie lekarskiej stanowiąc podstawę do wnioskowania o czynnościach ustroju, jego narządów i tkanek zarówno w stanie zdrowia, jak i choroby.
Objawy patologiczne występują w zaburzeniach czynności ustroju, wskazują na ich rodzaj i pomagają w ustaleniu rozpoznania.
Objaw patognomoniczny, to objaw występujący wyłącznie w jednej konkretnej chorobie i jego znalezienie u pacjenta jest równoznaczne z rozpoznaniem choroby.
Rozróżniamy objawy kliniczne:
podmiotowe (subiektywne), odczuwane przez samego chorego (np. ból, duszności, zmęczenie, itp.)
przedmiotowe (obiektywne) stwierdzane przez lekarza na podstawie badań (np. powiększenie narządu, szmery sercowe, zwiększenie liczby białych ciałek krwi).
Nauką zajmującą się opisem i grupowaniem objawów chorobowych jest symptomatologia.
Objawy zaburzeń psychicznych wykazują dużą różnorodność i określa się je mianem objawy psychopatologiczne. Określenie „objaw” bywa czasem używane zamiennie ze słowem „cecha”, co jednak głównie dotyczy opisu zaburzeń osobowości (np. osobowości psychopatycznej) i niedorozwoju umysłowego.